“Liverpul”un ardıcıl dördüncü liqa məğlubiyyəti səssiz gəlmədi. Bu, düşməncəsinə səs-küylü stadionda və ümid vədləri verib sonra sərt reallığa çevrilən hesabla bükülmüş halda gəldi. “Gtech Community Stadium”da 3:2 hesablı məğlubiyyət son vaxtlardakı uğursuzluqların konturlarını daşıyırdı: yavaş başlanğıc, aqressiv geri dönüş və mexaniki deyil, möcüzə tələb edən sonluq. Dango Ouattara və Kevin Şade “Brentford”u fasiləyədək iki fərq öndə saldı, Milos Kerkes hissənin sonunda fərqi azaltdı, lakin İqor Tiagonun ikinci hissədə penaltidən vurduğu qol Məhəmməd Salahın gecikmiş qolu ilə silinmədi. Nəticə ağrılı idi; səbəbləri isə detallarda gizlənmişdi.
Axşamın ritmi erkən müəyyənləşdi. “Brentford” böyük, sürətli və dik oynamaya başladı; “Liverpul” yenə nəfəsini tapmaq üçün zamana ehtiyac duyurdu. Ouattaranın, sonra isə Şadenin qollarından sonra oyun “Liverpul”un çox yaxşı bildiyi formaya düşdü — rəqibin müdafiəyə çəkildiyi, “Liverpul”un isə topa sahib olarkən aradakı boşluqları axtardığı forma. Kerkesin fasiləyə yaxın vurduğu qol yalnız hesabı azaltmadı, həm də alternativ ssenarinin — meydanın ön hissəsində təzyiq və ikinci toplarla qurulan — mümkünlüyünü göstərdi.
Lakin dönüş nöqtəsi İqor Tiagonun penalti zərbəsi ilə itib getdi. Bundan sonra “Liverpul”da istək və ərazi üstünlüyü vardı, amma həlledici ötürmədə aydınlıq yox idi. Salahın gecikmiş qolu alovlandırıcı deyil, sadəcə xatırladıcı idi — onun sinfindən bir parıltı, amma xal gətirməyən. Bütün bunlar çox tanış idi, xüsusilə Londonda — bu mövsüm paytaxtda üçüncü məğlubiyyət eyni həqiqəti təsdiqlədi: oyunları geridən qovmaq, səhv ehtimallar doğurur.
Oyundan əvvəl stadionun spikeri adət üzrə adları oxuyur, enerjini artırır, gözləntini səsə çevirirdi. Ancaq bu dəfə mətn ona qarşı çıxdı. Dominik Soboslayın adı ilişdi, sonra Rio Nqumoha və Hyuqo Ekitike. Qarşı tərəfdə isə Giorgi Mamardaşvili və Federiko Kyeza dildə büdrəməyə səbəb oldu.
Bu, insani və zərərsiz idi — bir neçə dəqiqə sonra düzəliş edildi. Amma bu, “Liverpul”un indiki vəziyyətini gözəl simvollaşdırdı: ilk cəhdlər daim xırda maneələrə ilişir, ikinci cəhd isə daha tez gəlməlidir. Spiker bir nəfəs aldı və ritmini tapdı; indi “Liverpul”un da bunu etməsi lazımdır. Azarkeşlər qüsurları bağışlayır, amma təkrarı — reaksiyasızlığı — heç vaxt bağışlamır.
Kaoimhin Kelleherin “Liverpul” karyerası səbir və etibarlılıq dərsi idi. Alissonun kölgəsində o, şans veriləndə daim səssiz peşəkarlıq göstərdi — təmiz qapılar, təmiz oynamalar, səssiz etibar. Onun yayda ayrılığı daha çox “məzuniyyət” kimi görünürdü, ayrılıq deyil.
İkinci hissədə səfər tribunası istiqamətinə addımlayanda alqışlar dərhal qalxdı — təşəkkür dolu səslər, qaldırılmış şərflər. O, başı ilə cavab verdi, təvazökar bir gülümsəmə ilə. Mersisaydlı azarkeşlər üçün bu, bəlkə də gecənin yeganə sevindirici anı idi: bu alqışlar sadəcə vərdiş deyildi — minnətdarlığın səsi idi.
Məğlubiyyətlər bir gecənin rəngini soldura bilər. Amma bəzən o rəngin altında insanlıq parlayır. Saat 23:30-dan sonra, üzlər solğun, ayaqlar yorğun, “Liverpul” oyunçuları avtobusa tərəf keçid dəhlizindən keçirdilər. Biri atasının yanında dayanmış bir oğlan uşaq, telefonla çəkilişə hazır, ümidlə dolu baxışlarla gözləyirdi. Oyunçular biri-birinin ardınca dayanıb şəkil çəkdirdilər — Salah, van Deyk, Mamardaşvili…
Sonra Kyeza gəldi. Meydanda istədiyini edə bilməmişdi, amma təbəssümünü qorudu. Uşaq “Sən mənim ən sevdiyim oyunçusan” dedi. İtalyan gülümsədi, şəklə poz verdi və sonda bir “high-five”la təşəkkür etdi. O on beş saniyəlik an üçün oyun artıq bitmişdi. Həmin ailə üçün isə bu, unudulmaz bir xatirə oldu.
Böyük oyunçuların üzündə bəzən zaman və taleyin itaət etmədiyi bir ifadə görünür. Bu, qəzəb deyil, təslimiyyətlə inadkarlıq arasındakı incə sərhəddir. Salah da bu ifadəni 97-ci dəqiqədə daşıyırdı. Gec qol inam yaratmışdı, oyunun axını isə bərabərlik üçün yarım fürsət vəd edirdi. Amma “Brentford” son dəqiqələrdə bir künc zərbəsi qazandı — bir fürsət, bir parça zaman, bir daha geri gəlməyəcək.
Salah üzünü çevirdi, əllərini başına qoydu, bir anlıq üzünü örtdü. Bu, təslimiyyət deyildi; reallığın səssiz oxunuşu idi. Məğlubiyyətlər çox vaxt bir kadra sığır — bu, o kadr idi. Amma bu görüntü onun qolunun dəyərini kölgədə qoymamalıdır; çünki bu qol, gələcək uğurların başlanğıcı ola bilər.
Erkən qollar: “Liverpul” çox vaxt oyunun ilk 15 dəqiqəsini rəqibə verir. Güclü pres də iki qoldan geri başlasa, işə yaramaz. Təmiz başlanğıc hər səfər oyununu dəyişərdi.
Uyğunsuz pres mərhələləri: İlk təzyiq səhv olanda, ikinci və üçüncü dalğalar da sönür. İlk addımın (bucağın, məsafənin, bədən bucağının) düzəldilməsi bütün sistemin axıcılığını qaytarar.
Standart vəziyyətlər: Bu anlar həm hücumda, həm müdafiədə risk nöqtəsidir. Gec kornerlər təkcə əsəbi deyil — vaxt oğrularıdır. Sadəlik lazımdır: kifayət qədər adam geridə, aydın tapşırıqlar, əlavə bəzəksiz.
Bunlar ölümcül deyil. Sadəcə vaxtında bərkidilməli vintlərdir.
Milos Kerkesin “Liverpul”dakı ilk qolu təsadüf deyildi — bu, sübut idi: müasir cinah müdafiəçisi vaxtında, doğru zolaqda peyda olub, hücumçu soyuqqanlılığı ilə tamamlayır. Qaçış vaxtı, topa toxunuşun tempi, aşağı bədən mövqeyi — bunlar təzyiqi məhsuldar hücumlara çevirən vərdişlərdir. Məşqçilər üçün bu hərəkət növü təkrar edilməli nümunədir.
Paytaxta üç səfər, üç məğlubiyyət, eyni hekayə: nəzarət erkən itirildi, sonradan az qala bərpa olundu. London səbəb deyil, sadəcə güzgüdür. Böyük şəhər səfərlərinin ritmi və təzyiqi qərarsızlığı cəzalandırır. “Liverpul”un səfər planı ilk növbədə oyun vəziyyətinə fokuslanmalıdır: ilk 15 dəqiqəni bərabər saxla, künc zərbələrini təmiz oynaq, mərkəz presini sıx saxla.
Minnətdarlıq: Kelleherə edilən alqışlar göstərdi ki, azarkeşlər formaya sədaqət göstərənləri heç vaxt unutmur.
Zəriflik: Kyezanın bir “high-five”ı bir ailənin gecəsini dəyişdi.
Dürüstlük: Salahın jesti təslimiyyət deyildi — bu, reallığı dərk edən bir peşəkarın reaksiyası idi.
Komandalar bu cür çətin dövrləri məhz bu insani bağ sayəsində keçirlər.
Hissələrin əvvəlində topa nəzarət məşqləri — ilk və üçüncü 5 dəqiqə planlı ötürmələrlə sakit ritm qurulmalı.
Pres siqnallarının sadələşdirilməsi — çoxsaylı deyil, iki universal tetik.
Standart vəziyyətlərdə təhlükəsizlik — kreativlikdən çox sabitlik.
Qapı qarşısı zərbələrini artırmaq — hər hissədə iki əlavə cəhd təzyiq və künc qazancları gətirir.
Cərimə meydançasına yaxın bir toxunuş qaydası — əlavə toxunuşlar Brentford müdafiəsinə vaxt qazandırdı.
Bunların heç biri bu heyətin gücündən kənar deyil — sadəcə yaddaşın təzələnməsinə ehtiyac var.
Məhəmməd Salah: Qola dönməsi daxili balansı bərpa etməlidir. Jest diqqəti çəkdi, amma hekayəni qolu yazacaq.
Milos Kerkes: Sadə, amma effektiv bitiriş. Gələcək oyunlarda bu hərəkət təkrarlanmalıdır.
Vircil van Deyk: Təzyiq altında məsuliyyətli oynadı. İndi vəzifəsi liderlik və nizamdır.
Giorgi Mamardaşvili: Sakit, etibarlı, teatr deyil — sabitlik timsalı.
Federiko Kyeza: Meydanda səssiz, dəhlizdə gur. Bəzən bir “high-five” üç xaldan daha çox əhəmiyyət daşıyır.
Belə seriyalar bəzəklə deyil, bəsitliklə bitir. Təhlükəsiz, amma strukturlaşdırılmış başlanğıclar kimliyi pozmur — ona qayıdış körpüsüdür. Əvvəl 1:0 qur, sonra əlavə et. Möcüzə gözləməkdənsə mexanizmləri işlət.
“Brentford” 3 – “Liverpul” 2 yalnız hesab deyildi. Bu, xırda, amma dərin həqiqətlərin gecəsi idi: bir səs ikinci cəhddə ritmini tapdı; bir qapıçıya uzaqdan təşəkkür edildi; bir uşaq unudulmaz an yaşadı; bir ulduz başını əllərinə aldı və reallığı oxudu. Cədvəl duyğusuzdur. Amma çıxış yolu aydındır: ilk 15 dəqiqəni düzgün oyna, ucuz fürsətlər vermə, künclərdə hədəfi tap. Sadəliklə başlanır, qələbə öz ardınca gəlir.
